Door de crisis keerde ik terug naar de stad waar mijn grootouders woonden. Waar ik zoveel middagen speelde in het bos, waar ik baadde in de rivier … Een ongelooflijk landschap. Maar een verandering van leven van de meest onzekere.
Hij wist niet precies waar hij voor ging. Hij liet een baan achter bij een bedrijf dat inmiddels verdwenen is. Een mislukt huwelijk … Alles was in rook opgegaan. Ik had er niet op gerekend Charles te vinden, die zijn geboorteland Cambridge had verlaten en een leven waarvan ik dacht dat het een droom was om in de ware natuur te komen, een zeer moeizaam maar authentiek leven.
We groeten elkaar verlegen bij de enige winkel in het verre centrum van de stad, omdat ze het op de een of andere manier hebben genoemd. En het was aan beide kanten verliefd.
Hij vond mijn huis dankzij de hulp van verschillende mensen, aangezien ze me kenden sinds ik klein was, en hij kwam me op een middag bezoeken met een Battenberg-cake, hij vertelde me hoe ik het ijs moest breken, en zo zijn we in deze afgelegen stad geweest, verdwaald in het bos dat lijkt op dat van Hans en Grietje, want het is nu anderhalf jaar een sprookje.
Ines Diaz Gomez
